Μια σκηνή κατά τη διάρκεια του τρίτου σετ εγκλώβισε και σήμανε (ποια η διαφορά των δύο ρημάτων; ποια η σημασία χωρίς τον εγκλωβισμό) τη βαρύτητα του χθεσινού αποτελέσματος. Ο αντίπαλος στέλνει τη μπάλα να σκάσει ακριβώς στα πόδια του Federer, ο οποίος δε μπορεί να αντιδράσει˙ παραπατά, μπερδεύεται, δεν προσπαθεί καν, αν θυμάμαι καλά, να βρει τη μπάλα, παρά να μην σκοντάψει.
Καταφέρνει να μείνει όρθιος, αλλά ο αντίπαλος έχει κερδίσει τον πόντο, το σκορ στα σετ είναι 2-0, και κάθε ελπίδα για πιθανή ανατροπή των δεδομένων στο τρίτο σετ είναι πια, φανερά, μάταιη. Το προ ωρών αδιανόητο αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο.
Ο οθόνη δείνει σε κοντινό πλάνο τα πόδια του Federer και οι αφηγηματικοί κώδικες της τηλεοπτικής μετάδοσης αθλητικών γεγονότων μας κάνουν να περιμένουμε επανάληψη της προηγηθείσας φάσης. Συνειδητοποιώντας όμως τον ιστορικό ρόλο που του ‘λαχε να παίξει, ο ωραίος κάμεραμαν ζουμάρει αργά προς τα έξω, ανοίγει το πλάνο, και καταλήγει να δείχνει ολόκληρο τον Federer.
Ο φακός πέρασε αργά από τα τα γόνατα του Ελβετού˙ άνοιξε για να χωρέσει τα ιδρωμένα του χέρια τα οποία δεν στριφογύριζαν πια τη ρακέτα αναμένοντας το αντίπαλο σέρβις˙ άνοιξε για να χωρέσει τα μαλλιά που έπεφταν στο πλάι της κεφαλής˙ άνοιξε για να χωρέσει τη ρυθμική ταλάντευση που δεν του ‘δινε πια, όπως παλιά την ποιότητα της σιγουριάς παρά αυτήν της αβεβαιότητας˙ άνοιξε για να χωρέσει τα μάτια που ανοιγόκλειναν από ιδρώτα και αμφιβολία.
Ο φακός άνοιξε για να μας δώσει, όχι σε γροθιά αλλά σε δάκρυ, μια βουβή ελεγεία για τον άνθρωπο που έρχεται αντιμέτωπος με τον τον εαυτό του, όπως τον συλλάβαμε και τον συλλαβίσαμε -και όπως του μάθαμε να συλλαμβάνεται και να συλλαβίζεται- τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Μας πρόσφερε στο πιάτο, κουμαντάρεοντας με θαυμαστή λιτότητα τις τεχνικές του ιδιότητες, ζωγραφίζοντας με μι(κ)α βαφη -όχι constantia υστερινή αλλά ατελώς ταυτόχρονη- τη στιγμή που χάσαμε το μεταφυσικό μας νόημα.
Las Orillas 